زندگی همچون یک خانه شلوغ و پراثاث و درهم و برهم است و تو درآن غرق ...  

این تابلو را به دیوار اتاق مى زنى ، آن قالیچه را جلو پلکان مى اندازى، راهرو را جارو مى کنى، مبلها به

هم ریخته است، مهمان ها دارند مى رسند و هنوز لباس عوض نکرده اى،در آشپزخانه واویلاست و

هنوز هم کارهایت مانده است .  یکی از مهمان ها که الان مى آید نکته بین و بهانه گیر و حسود و

چهارچشمى همه چیز را مى پاید... از این اتاق به آن اتاق سر مى کشى، از حیاط به توى هال مى

پرى، از پله ها به طبقه بالا میروى، بر میگردى پرده و قالى و سماور و گل و میوه و چاى و شربت و

شیرینى و حسن وحسین و مهین و شهین ....... غرق درهمین کشمکش ها و گرفتاری ها مشغولیات و خیالات مى روى و مى آ یى و مى دوى و مى پرى که ناگهان سر پیچ پلکان جلویت یک

آینه است ... از آن رد مشو...! لحظه اى همه چیز را رها کن ، خودت را خلاص کن، بایست و با خودت

روبرو شو،نگاهش کن خوب نگاهش کن، او را مى شناسى ؟ دقیقا بر اندازش کن کوشش کن

درست بشناسی اش، درست بجایش آورى فکر کن ببین این همان است که مى خواستى باشى ؟

اگر نه پس چه کسى و چه کارى فوری تر و مهم تر از اینکه همه این مشغله هاى سرسام آور و پوچ

و روزمره و تکرارى و زودگذر و تقلیدى و بی دوام و بى قیمت را از دست و دوشت بریزى و به او

بپردازى، او را درستکنى، فرصت کم است مگر عمر آدمى چند هزار سال است ؟! چه زود هم مى

گذرد مثل صفحات کتابى که باد ورق مى زند، آن هم کتاب کوچکى که پنجاه، شصت صفحه بیشتر

ندارد...

نظرات شما عزیزان:

خاطره

ساعت11:16---22 آبان 1393

جالب بود!! ممنون.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: